Het C-woord

“Dank @hugodejonge voor het noemen van ook de #GGZ dit keer tijdens de #persconferentie”. Een opgeluchte tweet van Melissa (@liefsliss) op 7 april, even na 19 uur. Eerlijk is eerlijk, de persconferenties volg ik al niet meer. Ik lees het wel in de krant of hoor het samengevat op het journaal. Bijzonder hoe het menselijk brein werkt, soms zuig ik het nieuws op, of zit ik uren te kijken naar Politiek24. En de volgende dag zet ik de radio aan en geniet ik van de popmuziek die uit de speaker klinkt. “Een beetje verliefd” van André Hazes klinkt in mijn oren terwijl ik deze column schrijf.

Het zijn intensieve en bizarre weken. En met mijn eigen moeite om alles een plek te geven en om te gaan met het verplicht thuis blijven, de continue alertheid die je nodig hebt in de supermarkt, familieleden die ziek zijn, zoek ik ook de worsteling op die tweeps met hun psychische kwetsbaarheid doormaken. Er zijn er genoeg die via Twitter delen als ze het even zwaar hebben. Een digitaal hart onder de riem, ik heb er al veel uitgedeeld. En ik weet niet of het jullie opvalt, of dat het mijn licht sentimentele gemoedsrust is, maar er zijn tegelijk veel crowdfunding acties gaande. Voor een nieuwe bril, een electrische fiets, een rolstoelbus. Thuis geef ik minder geld uit, dus ik probeer zoveel mogelijk mensen die het nog zwaarder hebben wat ‘toe te stoppen’. “Stayin’ Alive” klinkt intussen uit mijn koptelefoon, de schelle stemmen van de Bee Gees. En een hele toepasselijke titel in het hier en nu.

“Dank voor het noemen van ook de GGZ”. Ik zie en lees dat in deze tijden een deel van de mensen met een psychische kwetsbaarheid opfleurt, prikkels vallen weg, het land valt stil, zij hoeven niet meer uit alle macht te proberen iets bij te houden. Tegelijk is het voor anderen een nachtmerrie. Dinsdag 14 april ga ik proberen de lunchlezing van Charlotte Bouwman te volgen via Twitter, zij geeft aan “mensen te kennen die zelfmoord hebben gepleegd omdat ze geen goede hulp meer kregen door corona.” Er wordt druk gespeculeerd over hoe de wereld er na deze crisis uit zal zien. Sommigen dromen over mooie dingen. Ik weet niet of de fundamentele veranderingen, waarvan ik denk dat ze enorm zouden helpen, er gaan komen. Ik betwijfel het. Nadat de boel weer op gang komt, ga ik maar gewoon door met het verbeteren van de context waarin mensen met een psychische kwetsbaarheid moeten functioneren. Meer op de mens en maatschappij gerichte GGZ-instellingen, gemeentelijk beleid dat mensen niet apart zet, maar insluit. Initiatieven van onderop. Verhalen ophalen en doorvertellen. En er nog steeds zijn voor mensen die ik persoonlijk ken en die steun nodig hebben. Dichtbij en verder weg.

Het paasweekend ligt als ik dit schrijf voor mijn voeten. Met “even aan mijn moeder vragen” van Bloem als achtergrondklanken wens ik jullie alle kracht en steun om ons er met elkaar doorheen te slaan. Nu het ook in mijn eigen omgeving dichtbij is gekomen, kan ik steeds slechter naar de beelden van de IC kijken. Duimen jullie ook een beetje voor mij deze weken?

Blijf thuis en gezond!

deze column verscheen in de nieuwsbrief van het GGZ beraad Overijssel van april 2020

de nieuwsbrieven vind je hier